Bir çok kez Noel den önce veya Noelde Hristiyan ülkelerinde bulundum.
Sakın bu yazıyı size Hristiyanlık reklamı yapmak amacı ile yazdığımı sanmayın.
Dini duygularım hiç kimseye benzemez.
Aslında gerçek Türk milliyetçisiyim.
Yani biraz da Şamanist.
Çünkü doğa aşığıyım.
Hayvanları çok severim.
Çimenlere bile basarken onları üzdüm mü diye düşünürüm.
Tüm bitkiler, hayvanlar, dağlar, yağan yağmur, dökülen karlar benim en büyük dostlarımdır.
NOEL demiştim ya; tüm Hristiyan dünyası Aralık ayı gelince, bayram havasına girer.
Şehirler süslenir, ışıklandırılır.
Çam ağacı bayramın simgesidir.
Her şehrin meydanına alış veriş kulübeleri kurulur. Fiyatlar bayram geliyor diye ucuzlatılır. Herkesin kolay alışveriş yapması sağlanır. Dostlar birbirine mutlaka hediyeler alır. Aileler 24 Aralık gecesi bir arada yemek yemek için, menüler hazırlarlar. Mezarlıklar temizlenir. Kandiller yakılır, çiçeklerle süslenir. Âdeta ölüler de yaşıyormuş gibi hava yaratılır.
Tabi Batı da din savaşlarından çok acı çekmiştir. Bilim insanları, kiliseye karşı gelenler, yakılmış, idam edilmiş ya da zehirlenerek öldürülmüştür.
Ama sonunda laik sistemi keşfederek, dinin olumsuz yanlarından kurtulmuşlardır.
İnançlarını; eğlence ve dostluk ilişkileri şekline dönüştürmüşlerdir.
Sokaklarda geziyorum.
Herkes stressiz ve sakin. Aceleci ve stresli halimi görenler, beni tahminen deli sanıyordur. İnsan dolaşırken, ister istemez. Toplumları mukayese etmek zorunda kalıyor.
Örneğin; bayramlar arasındaki farkı hemen görebiliyorsunuz. Bunun sebebi tabi ki; eğitim ve kültürel farklılıklar.
Tüm Avrupa ülke toplulukları benliğini korumuştur. Tüm şehirler orijinal şekilde korunmuş, 200-300 yıllık binalar hala aynı şekilde ayaktadır.
Geçmişle günümüz arasında sadece araba modelleri ve vitrin farklılıkları var.
Tüm gelenekleri, göreneklerini korumuşlar.
Bir de bize bakıyorum.
Yıkılmış, benliği silinmiş şehirler. Bozuk kötü kentleşme. Trafik kaosu. Stresli kavgacı bir toplum.
Tabi bunun nedeni; kalitesiz eğitim.
Dinin ağır baskısı, eğlencesiz, gülmeyen, dans etmeyen stres atamayan bir toplum. Bayramı hayvanın yularını tutup, evine götürüp, kesip yemek sanan bir insan kitlesi.
Gerçek dostluk ve insanlıktan nasibini almamış öfkeli insan topluluğu.
Sahte ziyaretler, para için öpülen eller.
Bayramda bile dedikodu yapmak için mücadele eden tipler. Hepsi benim olsun şeklinde düşünen işgalci ruhlar. Biz asla bayram yapamayız.
Bizim bu seviyeye gelmemiz için çok aşamalardan geçmemiz lazım.
Bu eğitim sistemi ve bu aile yapısı ile bunu başarmamız da imkansızdır. Tüm kafaların değişmesi için genel bir eğitim ve kültür devrimine ihtiyaç vardır.
Bunu kim mi yapabilir?
Kesinlikle bu kravatlı takımı yapamaz!.
Zaten sebebi de onlar.
En başta CHP?
Erdal Bıçakcı Portekiz’den yazıyor
