PANDEMİ YOĞUN BAKIM HEMŞİRESİNDEN BIR MESAJ
Yoğun bakım hemşireliğinde 6. yılım. Dün tuttuğum 24 saatlik nöbetim kadar kötü bir çalışma hayatım hiç olmadı. Korkuyorum bana bulaşmasından değil, taşıyıcı olmaktan korkuyorum. Annemin, babamın, babanemin ve dedemin benim baktığım hastalar gibi olmasından korkuyorum. Sevdiklerime zarar gelmesinden korkuyorum. Birilerinin hayatlarına dokunuyorum ama o dokunduklarımın benim hayatımı mahvetmesinden korkuyorum.
Buralar da herkes her şeyi dalgaya alıp paylaşımlarda bulunuyor. Ne kadar ciddi bir durum içerisinde olduğumuzu ben dün gece ki 24 saatimde çok net anladım. Hastalar var ölmemek için direnen, solunum cihazına bağlı ya da oksijen açlığı çekiyor ama yine de yakınlarına haber vermeye çalışan hastalar var. Sonra bir de onların bir kaç eşyası var ama kimseleri yok, çok acı bu hastalık sizi yapayalnız bırakıyor, çok acı!
Ben kendimde yapayalnızım, evimin içinde, hastanede kendimi nasıl izole edebilirim diye düşünüp kenara çekilmekten kafayı yiyebilirim, korkuyorum. Artık lütfen bir kenara bırakın meydan okumayı, dalga geçmeyi, ciddi bakın bu işe. Benim korkumu paylaşın, bu hastalığa yakalandığınız da sağlık ekibi olarak bizim elimizden gelen ve yapabildiğimiz şeyler çok sınırlı çok kısıtlı. Lütfen korkun ve artık bir şeylerin farkına varın.!
Önlüklerle maskelerle baretle çalışmak insan vücuduna zarar veren en kötü şeyler.Ne kadar terlettiğini ve vücudunuza nasıl izler bıraktığını bilemezsiniz. Ve şunu da unutmayın size bakan da bir can, lütfen kendinize dikkat edin ve evde kalın..!…….
G.Özdemir
Pandemi Yoğun Bakım hemşiresi
