Susmanın cinneti, susanların laneti?

Sabah 5h15

İçten içe anlamsız bi ruh hali içerisindeyim aslında,ama bunu bastırmaya çalışıyorum.

Sanki hayattan keyif alıyormuş gibi yapıyorum. Bir şeyler için çabalamaya devam ediyorum ama içten içe umud hep kurtlanıyor.
Şu hayata verdiğim emeğin sonuçları hep mi hüsran olur, bunun yorgunluğunu artık aşamıyorum. Aşmaya da zorlamıyorum zaten kendimi, bıraktım herşeyin akışına..Bir yandan her şeyi bırakıp çekip gitmek istiyorum ama bir yandan da beni tutan şeyler yıllar hatıralar…Bir yanım her şeyden bıkmış bir yanım ise hala umudunu korumaya devam ediyor dönecek bir gün diye …Arada kalmışlık hissi içimde ki derinliği uçurum yapıyor. O derinlerde nefes alamıyorum çok kez. İçten içe üzülüyorum, her şeye üzülüyorum ve bunu kimseye belli etmemeye çalışıyorum.Yakın dostlarım dışında. Galiba onları da çok yordum kendimle. Kendimi hep yalnız hissediyorum, kimsenin vazgeçilmezi de değilim…Güçten güç devşirmek kültürüne karşı gelmenin makus hazinliğini yaşadı, yaşıyor şu ömrüm.Her şey o kadar anlamsız geliyor ki bazen, bunu sorguluyorum durmadan.

Kafamda gerçekleştirmek istediğim bir sürü planlar vardı hayatım boyunca. Ama bunların çoğunu uyguladım ve başarılı oldum.Çok insana değer verdim,yardım elini uzattım,maddi manevi kullanıldım ama bundan hiç ders almadım.Can çıkar huy çıkmaz misali benimkisi..Fakat sanki hiç bir şey yapmamış gibiyim.Psikolojik olarak kendimi yıpranmış hissediyorum.Uçurumun ucundayım ve kaç kez düşüp çıktığım o yerin niye uzağında değilim diye kendimi yargılıyorum. Her şey benim elimde.Ya umutlardan vazgeçeceksin ya kendinden.Ya da devam edeceksin herşeye inat.Gücüm nerede peki? Hangisi bana iyi gelecek? Bir adım atıp bu kör kuyulara düşmek mi yoksa inandığım şeyler için zor günlerde bile çabalamak mı?Çabalıyorum,hep çabalamak zaten şu ömrüm.Somut şartların soyut olguları beslediği aşikar.Peki soyut olguların somut şartları değişmesi,işte bu hayatta o çok zor.

Onursuzluğa,haksızlığa,çıkarcılığa ve de samimiyetsizliğe karşı olunca ruhun, yalnızlık kaçınılmaz oluyor. Ne tersinden ne düzünden baksan,hayat farkında olanlar için gerçekten azap.Karşılığı olmadığı bir hayatın yükü ile ruhum çok yorgun artık.Ne görmedim, duymadım,bilmiyorum oynayabiliyorum. Ne avaz avaz içimdekileri kusabiliyorum.Sesimin hep bana geri döndüğü bir döngü içinde avaz avaz susuyorum.Susmanın cinneti susanların laneti.Delirmiş cümleler ile gecenin ayazında oturmuşum yazıyorum ya şimdi.Ellerim donmuş yüreğim üşüyor.Gözlerim uzakları gönlüm tuzakları görüyor..Geriye bana hayattan kalan sadece direnmek. Ancak çok yoruldum..Zaman şimdi neyi getirecek,neye gebe bilmiyorum. İçimde kanadı kırık umutlar ve uçamamaktan deliren bir serçe var. Kartalım demiyorum o yüzden. Neysem o.İç dökmek benim ki bir yerde. Belki de bir çoğunuzun dışa vuramadığını kaleme aldım ..Yoksa bu ayazda nedir benim derdim ki.Görevi iyi niyetli ve insan sevgisi olanın dertleri başından aşkın oluyormuş Öğrendim.Ne umut etmek istiyorum artık,ne de içi boş temenniler yazmak. Gerçeklik çok ağır ve kaçmak çok daha ağır bir bedel sadece …
Zuhal Kayhan yazıyor