Bu gün, anama bənzətdim mən bir ananı ,
Boynun qucaqlayıb, üzündən öpdüm.
Ağaran saçları, ağ bənizində,
Elə bil anamın özünü gördüm.
İncə barmaqları, yumşaq əlləri,
Elə bil anamın əlləri idi.
Qadın anam kimi baxırdı mənə,
Gözləri anamın gözləri idi.
9 ildir yoxdur o mehribanım,
Hər yerdə şəkili, izi qalıbdır.
Gah acı , gah da ki bal kimi şirin
Xatirəsi qalıb, sözü qalıbdır.
…Canı ağrayırdı bir dəfə yenə…
Anası adına bayatı dedi:
“Gəl ana gərəyimsən,
Arzumsan diləyimsən,
Onda gərək deyildin,
Gəl indi gərəyimsən…”
..Yenə qeyzlənib, sözünü kəsdim,
Dedim ki, ay ana bəsdi də, bəsdi.
Bu yaşada ananı neynirsən axı,
Sənin bu ah-ufun qurtarmır, kəsmir.
Anamın cavabı bax belə oldu,
Gözləri bulaq tək boşaldı doldu:
Bala, ana gərək olur insana hər vaxt,
Canı ağrayanda, dərdi olanda.
Ya da ki, bir işi çətinə düşüb,
Əlacsız qalanda, təhna qalanda…
…Ay mama, ay anam,bağışla məni,
Bəzən çağrışına gələ bilmədim,
Dedim ki, işim var sabah gələrəm.
Bəzən də dostumun toyuna gedim,
Dedim ki, anamı sonra görərəm…
Dünyadakı bütün analar kimi,
Sən isə yolmu gözlərdin, ana…
Bilirdin ki,Lap odun, alovun içindən belə
Çıxıb görüşünə gələcəyəm mən…
Yenə incimirdin, bağışlayırdın…
Ay mama, ay ana, ay mehribanım…
Dünən bir ananı sənə oxşatdım…
Səndən öyrəndiyim bayatılarla,
Sonra evə gəlib, səni oxşadım:
“Gəl ana gərəyimsən,
Arzumsan diləyimsən,
Onda gərək deyildin,
Gəl indi gərəyimsən…
Əzizim qoşa dağlar,
Verib baş-başa dağlar.
Yol verin , anam gəlsin,
Dönməyin daşa dağlar…”.
Aida Eyvazlı GÖYTÜRK. 18.06.2024. 16.00. Bakı.
Türkiye Türkçesi
ANNEM GELSİN…
Bugün
Bir anneyi anneme benzettim,
Boynuna sarıldım ve yüzünü öptüm.
Beyaz saç, beyaz göbekli,
Minicik parmaklar, yumuşak eller,
Annemin elleri gibiydi.
Kadın bana annem gibi baktı,
Gözleri annemin gözlerdi.
9 yıl oldu arkadaşım kayıp,
Her yerde bir resim ve iz var.
Bazen acı bazen bal gibi tatlı
Hatırası kalır sözü kalır
… Bir kez daha acıtıyordu…
Annesinin babasını aradı:
“Hadi anne sana ihtiyacım var,
Sen benim dileğimsin, sen benim dileğimsin,
O zaman yapmamalıydın.
Hadi şimdi sana ihtiyacım var.. “
.. Yine tüyler diken diken oldu kestim
Anne yeter dedim
Bu devirde annene ne yapıyorsun?
Bitmiyor bu ah çekişin kesmiyor
Annemin cevabı şöyleydi,
Gözleri boş ve yalnız doluydu:
– Bebeğim, bir insanın her zaman bir anneye ihtiyacı vardır,
Kalbin acıdığında, başın derde girdiğinde.
Ya da belki başı bir şeyle beladadır.
Çaresiz kaldığında, yalnız kaldığında…
… Ah anam ah anam affet beni
Bazen çağrına gelemedim,
İş var dedim yarın geleceğim.
Bazen arkadaşımın düğününe gidiyorum,
Annemi daha sonra göreceğimi söyledim..
Tıpkı dünyadaki tüm anneler gibi,
Ve sen benim gözlerimdin anne..
Bunu biliyor muydunuz,
Yakacak odun, alevlerin arasından bile
Dışarı çıkıp seninle buluşacağım…
Yine incinmedin, affediciydin..
Ay anne, ay ana, ay mehribanım…
Dün bir anneyi sana benzettim..
Senden öğrendiğim derslerle,
Sonra eve geldim ve şöyle göründüm:
“Hadi anne sana ihtiyacım var,
Sen benim dileğimsin, sen benim dileğimsin,
O zaman yapmamalıydın.
Hadi şimdi sana ihtiyacım var..
Sevgili ikiz dağlarım,
Dağlar bir bir verdi beni
Yol ver annem gelsin
Dönme taş dağlara… “.
Aida Eyvazlı MAVİ TÜRK. 18.06.2024. 16.00. Bakü. ·
